6 marca 2019

Pozew o zadośćuczynienie. Co powinno zawierać pismo procesowe?

Jaka jest podstawa prawna pozwu?

Zadośćuczynienie jest sposobem naprawienia szkody niemajątkowej (krzywdy), mającej postać cierpień fizycznych i psychicznych. W celu złożenia powództwa warto należycie zapoznać się z przepisami prawa materialnego normującego wskazaną instytucję oraz prawa procesowego, którego właściwy dobór przepisów pozwoli na merytoryczne rozpoznanie sprawy.

Podstawą roszczenia o zadośćuczynienie jest art.415 § 1 kodeksu cywilnego w związku z art.444 § 1 i art 445 § 1 ww. ustawy: „ Kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia.”

Pierwszy ze wskazanych artykułów normuje podstawową zasadę odpowiedzialności opartej na winie sprawcy szkody. Z faktu iż w myśl art.6 Kodeksu Cywilnego „ciężar udowadniania faktu” spoczywa na powodzie, warto wiedzieć, że wina może być zarówno  umyślna jak i nieumyślna.

Wina umyślna polega na celowym popełnieniu czynu niedozwolonego. Sprawca działa w sposób ukierunkowany na wyrządzenie drugiej osobie szkody albo przewidując taką możliwość świadomie się na nią godzi. W takim przypadku zdarzeniem sprawczym w rozumieniu art. 415 § 1 kodeksu cywilnego może być zarówno :

  1. działanie, jak i,
  2. zaniechanie.

Pierwsze polega na aktywnym zachowaniu się sprawcy szkody, drugi natomiast odnosi do jego  biernej postawy. Trzeba pamiętać, że  zaniechanie  może być uznane za „czyn” wtedy, gdy  mimo ciążącego na sprawcy obowiązku czynnego działania, wiąże się z jego niewykonaniem.  (por. np. wyrok SN z dnia 16 maja 1964 r., I CR 63/64, OSNCP 1965, nr 3, poz. 43, z glosą S. Wójcika).

Pojęcie „czyn” może być zastosowane zarówno w odniesieniu do osoby fizycznej, jak i osoby prawnej. Jednakże co do  drugiej- za jej czyn uważać się będzie czyn organu osoby prawnej.

Wina może być również nieumyślna, czyli popełniona z niedbalstwa. Sprawca nie ma na celu popełnienia czynu zabronionego, ale przewidując taką możliwość- na nią się godzi. Wina nieumyślna wiążę się z pojęciem należytej staranności, której niedopełnienie prowadzi do wyrządzenia drugiej osobie szkody.

Jaki jest wymiar odpowiedzialności za czyny niedozwolony?

Zgodnie z wspomnianym art.415 kodeksu cywilnego  sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę w wypadkach przewidzianych w art.444 k.c.

Na postawie wskazanego artykułu, poszkodowany żądać może:

  • zwrotu kosztów leczenia
  • pokrycia kosztów związanych z nauką nowego zawodu, jeżeli stał się inwalidą
  • przyznania renty, jeżeli w jakimkolwiek stopniu utracił możliwość zarobkowania

W myśl art.4172 k.c. zadośćuczynienie przysługuje także w wypadku wyrządzenia krzywdy przez niezgodne z prawem wykonywanie władzy publicznej, gdy okoliczności, a zwłaszcza niezdolność poszkodowanego do pracy lub jego ciężkie położenie materialne, wskazują, że wymagają tego względy słuszności.

W związku z powyższym,  z zadośćuczynieniem mamy do czynienia w przypadku wystąpienia dwóch  grup zdarzeń:

a) Uszkodzenie ciała,

Uszkodzenie ciała będzie w tym przypadku obejmować: rozstrój zdrowia, proces leczenia, inwalidztwo, konieczność zmiany zawodu, niezdolność do pracy całkowita/częściowa, zwiększone potrzeby, zmniejszone widoki na przyszłość, pozbawienie wolności, skłonienie podstępem/gwałtem/z wykorzystaniem stosunku zależności do poddania się czynowi nierządnemu.

b) Naruszenie dóbr osobistych.
Kodeks Cywilny zawiera otwarty katalog, w którym możemy znaleźć takiego rodzaju dobra jak zdrowie, wolność, cześć, swoboda sumienia, nazwisko lub pseudonim, wizerunek, tajemnica korespondencji, nietykalność mieszkania, twórczość naukowa, artystyczna, wynalazcza i racjonalizatorska.

Co powinien zawierać pozew o zadośćuczynienie?

Ogólne warunki pisma procesowego zostały podane w art. 126 kodeksu postępowania cywilnego. W przepisie tym treść pisma procesowego została określona jako „osnowa wniosku lub oświadczenia oraz dowody na poparcie przytoczonych okoliczności” (art. 126 § 1 pkt 3). Szczególne warunki, jakie art. 187 przewiduje dla pozwu, odnoszą się więc w zasadzie nie do samej formy tego pisma, ale do jego treści.

Obligatoryjną treść każdego pozwu stanowi:

  • dokładnie określone żądanie (§ 1 pkt 1),
  • przytoczenie okoliczności faktycznych uzasadniających żądanie (§ 1 pkt 2) oraz
  • informacja, czy strony podjęły próbę mediacji lub innego pozasądowego sposobu rozwiązania sporu, a w przypadku, gdy takich prób nie podjęto – wyjaśnienie przyczyn ich niepodjęcia (§ 1 pkt 3).

Każdego rodzaju żądanie będące treścią pozwu musi znajdować uzasadnienie w okolicznościach faktycznych. Bez ich przytoczenia i udowodnienia nie jest możliwe spełnienie przez sąd żądania, z którym występuje powód.

Ważne jest aby sposób jak najbardziej przejrzysty opisać naszą sytuację oraz żądanie, a następnie przedstawić dowody na poparcie naszych twierdzeń. Cały pozew powinien być przygotowana w sposób chronologiczny, przejrzysty i logiczny.

W zależności od naszej sytuacji możemy powołać takie dowody jak:

– zeznania świadków
– dokumenty (np. karta leczenia szpitalnego)
– zaświadczenia (np. zaświadczenie o zarobkach, zaświadczenie o stanie zdrowia)
– opinie biegłych
– rachunki/faktury

Kluczową sprawą i funkcją uzasadnienia jest wykazanie związku przyczynowo skutkowego będzie zaistniałym zdarzeniem a szkodą/krzywdą, jakiej doświadczyliśmy. W związku z  których przyczyn zaistnieniu zmagamy się z koniecznością wypłacenia odpowiedniej sumy odszkodowania/zadośćuczynienia.

Pismo należy zakończyć podpisem oraz wykazem załączników, w których powód przedstawi  wskazane wcześniej dowody oraz przedłoży potwierdzenie uiszczenia należytej opłaty. W przypadku nie spełnienia warunków formalnych przewodniczący na podstawie art. 130 k.p.c  wezwie powoda do ich uzupełnienia. Powód będzie miał możliwość w terminie tygodniowym pismo poprawić, jednak niedochowanie terminu będzie skutkować zwrotem pozwu.

Kodeks postępowania cywilnego nie nakłada na uprawnionego obowiązku działania przez pełnomocnika. Według art.86 ww. ustawy strony mogą działać w ten sposób, że prowadzenie sprawy przekażą jednostce w tym celu wykwalifikowanej, jednak nie jest to obowiązkiem. Wyjątek stanowi jedynie zastępstwo przed Sądem Najwyższym.

Warto jednak pamiętać, że w myśl łacińskiej paremii „Res Iudicata”- Ostateczność decyzji, nie ma możliwości złożenia do sądu pozwu w tej samej sprawie, a jakiekolwiek próby będą kończyły się oddaleniem powództwa. Dlatego w celu osiągnięcia jak najkorzystniejszego wyroku warto zwrócić się do wykwalifikowanego pełnomocnika procesowego, który należycie poprowadzi sprawę.

Strona korzysta z plików cookie w celu realizacji usług zgodnie z Polityką Prywatności. Możesz określić warunki przechowywania lub dostępu do cookie w twojej przeglądarce.   Zamknij